Donuk fırtınaların sessizliğini andırıyordu.
Sabır ve çaresizlik içerisinde kaderine terkedilmiş,
Feryatlar gibi.
Sorumsuz insafsızların hançerlerinden kıskanırcasına.
Olmayacakların olacağını düşünüyordu.
Nedendir sorarken.
Anaların yırtılan gömleklerinden ten renkleri görünüyordu.
Dikmek için etrafına ine iplik bakındı.
Ama terzilikten anlamıyordu.
Oğul baba, abi kardeş bir bataklığa saplanırcasına,
Ardı ardına bilinmeyenlere gidiyordu.
Nedir ki zulüm mü bu?
Derinden bir ah çeksen dindire bilir miydi?
Gücümüz kalmadı ki elimizi kimseye uzatmaya.
Endişe dolu bakışlar arasında.
Kuru toprakla örtünürken bedenler,
Dikenli kılları titreyerek inliyordu.
Kim bilebilirdi.
Soluk soluğa bademli gözleri.
Özlemişti!
Kara bulutların şimşeklerin nurlu pırıltısını.
Gökten abı hayat inerken,
Cübbeyi beyaz al bayrağa dönüşüyordu.
Tarihe not düşülüyor mu acep?
Ak renkli gelinlikler siyah kumaştan dikildiğini.
Yanık iken lambalar göz gözü görmüyor evlerin içini.
Feryada gerek yok, normaldir çektikleri.
Özlemedi mi çakıl incileri yağmurlar.
Şüphe ediyor filizlenmeye,
Yere serpilen tohumdaki ruhi bedenler.
Gönüller uzaklardan izliyor aşkın sevgisini.
Kurumuş dudaklardan fısıldanan dualar,
Deliyor mavi perdenin derisini.
Düşünemiyor artık fazlanın ilerisini.
Terk eden kalpler unutmuş elveda demesini.
11.01.2021
SOSYOLOG MEHMET GÜVEN
Cep:0 538 051 37 70
Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!