Hayat bazı anlarda bir seçim hakkı vermiyor insana. Yaşamak istediğin gibi değil, yaşaman gerektiği gibi yaşıyorsun.
Mevsim farkı olmaksızın sokakları ve parkları evleri olarak gören kimsesizler. Yoksulluğun ne demek olduğunu daha küçücük yaşta öğrenen ve onunla başa çıkmaya çalışan çocuklar. Evet! Aslında en çok da küçük bedenlerin ağır yükleri acıtır yüreğimi. Kendi çocukluğumu özlerken onların çocukluğu utandırır birden özlemimi. Tozpembe kurduğum hayaller onların griye kaplanmış dünyasında, hayatın gerçekliğini yüzüme çarparcasına üşütür yüreğimi. Güçlü çaresizliklerinin önünde eğilir kalırım. Gözbebeklerindeki hüzün dolu bakışlar hiç bilmediğim bir dünyanın kapısını aralar. O kapıyı ardına kadar açmak istesem de beni koca duvarların karşılayacağını bilirim. Çünkü onlar sırtlarını kendi kurdukları duvarlara yaslarlar. Kimileri yeryüzünde minik ama cesur yürekleriyle aradıkları insanlığın bir gün gelip bu duvarları yıkacağına inanırken, kimileri ise insanlığın koca dünyada tükendiğine ve öyle bir deyimin olmadığına inanırlar.
Güneşin insanın yüreğini ısıttığı bir günde. Çocukluğumun mutluluğuna hasret kaldığımı hissettiğim bir iç çekişimle, kimsesiz masum bir çocuğun bakışları ile buluşmuştu gözlerim. O insanlığı arıyordu, ben ise çocukluğumu.
Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!