Kimi yokluğun ne olduğunu gösterirken, kimi ise varlığın yarattığı mutsuzluğa tanık eder bizleri.

Bir tarafta türlü zorluklarla hayata tutunmaya çalışanları görürüz. Onların hayat ağacında büyüyen umut dalları vardır. Umut dallarında yeşeren hayaller ve o hayallerin yarattığı tebessümler onların sahip olduğu en büyük zenginliktir. Bazen kırılsa da umutlarının dalları, düşmelerine izin vermez hayat ağaçları. Hırsla ve inatla yeniden doğururlar umutlarını. Kaderlerinde yazılanın isyanını yaşamak yerine, hayallerinde yaşadıkları hayatı gerçekleştirmek için uğraşırlar.

Bir tarafta da hayatın bir diğer yaşam tarzı ile karşı karşıya kalırız. Sadece göze hitap eden bu hayatın insanları, kendi bakışlarından çok çevrelerindeki bakışları önemser. Onlar için önemli olan tek şey sahip oldukları konumlar ve konumlardan sağladıkları başarılardır. Ve onlar mutsuzluğun içinde mutluluk rolü sergileyecek kadar usta bir oyunculuğa sahiptir. Umuttan yoksun, renkli hayallerden uzak hayatlarında başarılarının ardındaki gerçekleri önemsemez ve varlığın sonsuzluğunda yüzeceğine inanırlar. Hayatın karanlık rüzgârları onları çarptığı zaman da düşüşlerini kader ile bağdaştırırlar. Başarılarında anmadıkları kader kavramını başarısızlıklarında anarlar. Peki varlıkta anılmayan kader yoklukta neden anılır? Kadere bu şekilde anlam vermek ne derece doğru olur bilinmez ama hayat kadar geçek olduğunu hiçbir düşünce değiştiremez. Aynı hayatı paylaşan insanların farklı yaşamlarında buluştukları tek bir nokta saklıdır. “KADER”

“Bazen her şeyden kaçıp gizlenebilirsin en kuytu yerlerde. Kaçamayacağın tek şey kaderindir.”

Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!